Naar huis

Wauw wat heb ik de afgelopen maanden zo vaak naar deze week uitgekeken... Farmwork klaar, me maatje uit Nederland ophalen van het vliegveld en vakantie met hem vieren, afscheid van Atherton nemen en eindelijk echt verder gaan rondreizen !
Het zou ook niet eens een keer normaal kunnen verlopen in m'n leven natuurlijk, dat is net iets teveel gevraagd.
Nou en daar zit je dan ineens in een vliegtuig onderweg naar Nederland.
De reden is heel erg en ik kan het nog steeds allemaal niet bevatten.
Dit gaat een hele zware rit in een gigantische emotionele rollercoaster worden !

Mijn lieve opa, de man die het makkelijk tot de 100 had gehaald, super fit en actief voor zijn leeftijd, de man die alles kan, is 6 weken geleden van zijn fiets afgereden. Recht voor de ogen van mijn oma. Een 21 jarig gastje die als een mongool gaat lopen rijden op een onoverzichtelijke rotonde waar hij voorrang moet verlenen, besluit even roet in mijn families eten te gooien.
En voor een goeie.
Ik kan niet beschrijven hoe verschrikkelijk zwaar de afgelopen weken voor mij geweest zijn, helemaal aan de andere kant van de wereld terwijl je familie je het hardste nodig heeft. Ik heb het moeten doen met telefonisch contact, en ik kan me voorstellen hoe zwaar het voor mijn familie moet geweest zijn om alles real life in het echt mee te maken. (Ben wel allang blij dat je tegenwoordig zo makkelijk contact kan houden)
Je kan zoveel gekke leuke gestoorde dingen willen doen in je leven, maar als het op familie aankomt besef je pas hoe waardevol en belangrijk dat is.
Iedereen verklaarde me voor gek toen ik zei dat ik eigenlijk toch wel terug wou komen voor de crematie maandag, maar ik heb me de laatste weken al machteloos genoeg gevoeld aan de andere kant van de wereld, nu is het tijd om het af te sluiten en me familie een gigantische lange knuffel te geven.
De laatste dagen heb ik niet het idee dat ik in me eigen lijf woon, ik functioneer als een soort zombie en besef niet wat er allemaal gaat gebeuren komende dagen. Er gaan zoveel dingen door me hoofd, dat ik mezelf voor de gek probeer te houden door niet na te denken.
De douane heeft me in ieder geval door want ik gedroeg me net blijkbaar zo verdacht dat ik natuurlijk weer als enige een speciale behandeling krijg met bodyscan alles, me tas in apart rood bakje en 20 keer overhoop gehaald. Haha je had dat gezicht moeten zien toen ie me pepermolen uit me handbagage trok, die dacht ook, die spoort niet.
Gelukkig heeft de verzekering alles geregeld, geboekt en betaald. Dat is in ieder geval een zorg minder. Ze hebben ook echt niet naar het geld gekeken, ik zit op dit moment in een Airbus A380 van Emirates mijn ogen uit te kijken, en mijn hart vast te houden voor de terug weg 1e klas. Dit ben ik allemaal niet gewend zoveel luxe, op z'n minst één schrale troost in deze klote situatie.

En mijn maat Michael zit nu in het vliegtuig onderweg naar Cairns, heel achterlijk allemaal als ik erover na denk. Ik had me 100 keer voorgesteld hoe tof het zou zijn wanneer ik hem eindelijk zou gaan ophalen van het vliegveld... En nu kan ie mij donderdag dus ophalen van het vliegveld. Gelukkig heeft hij er alle begrip voor om paar daagies in Cairns te overleven (wat totaal geen straf is) en gaat ons busje dinsdag vast ophalen.
Hij blijft 4 weken en we hebben voor die tijd een busje gehuurd met keukentje achterin en een slaap/zitplek in het midden. Ideaal, vrijheid. Ons plan is om 2500 km naar beneden langs de oostkust te trekken. In Sydney kunnen we het busje inleveren en gaat hij weer terug naar Nederland.

Ik ga daarna zo snel mogelijk naar Melbourne, want dan staat de volgende roadtrip gepland met 3 andere meiden van de BV. Onze auto staat al daar die we gaan kopen en als huis gaan gebruiken. Ons plan is om via Melbourne de ferry naar Tasmanië te pakken, daar weekje rondrijden en dan naar Adelaide te rijden. Dan moet een Engels vriendinnetje naar huis en ik snel naar Canberra om vervolgens een week in de sneeuw door te brengen.
Jaa ik neem een grote koffer met 15 kilo troep mee naar Nederland om te dumpen en jaa ik neem mijn snowboard en bijbehorende gear mee terug naar Australië. Achterlijk, wie had dat ooit gedacht. Ik ben wel nog steeds erg blij dat ik 900 dollar voor mijn snowboard instructor course heb betaald. Dat houdt in: 3 dagen les krijgen in de sneeuw hoe ik les moet geven en 1 dag examen. Uiteraard plak ik er nog een paar dagen aan vast om echt van de Australische sneeuw te genieten en zelf keihard van de berg af te racen.
Waarom een snowboard instructor course in Australië volgen vraag je je vast af nu, maar ik heb besloten als mijn eerste jaar visum in januari afgelopen is, een working holiday visa in Nieuw Zeeland te pakken. Dan heb ik de eerste 4 maanden de tijd om rond te reizen van het noord eiland naar het zuid eiland. En als dan het winterseizoen begint in juni hopelijk daar de hele winter (dat is dus maximaal maar 3-4 maanden dat er sneeuw ligt) aan de slag als snowboard instructor.

Na de snowboard course ga ik terug naar Adelaide en met de 2 overgebleven meiden naar Alice Springs rijden en vervolgens naar Perth. Ik denk dat we dan op zoek gaan (als we die niet al tegen gekomen zijn, dat gaat allemaal zo makkelijk hier) naar 2 andere slachtoffers die met ons willen reizen en benzinekosten willen delen. Want bij de tijd dat we in Perth zijn aangekomen zullen we allemaal hartstikke blut zijn, (als het niet eerder is haha) dus dan wordt het snel banen zoeken in Perth.

Ik heb nu officieel 14 weken gewerkt op de avocado farm en 13 weken is genoeg voor mijn tweede visum. Dus waarschijnlijk zet ik mijn tweede jaar Australië in na de winter in Nieuw Zeeland. Maargoed dat zien we tegen die tijd allemaal wel, Azië staat uiteraard ook nog op de planning.
De laatste weken op de farm was erg relaxed werken, het plukwerk was 7 weken geleden al klaar en heel veel gastjes zijn weg gegaan, dus we waren met een klein gezellig clubje over. Het werk was erg relaxed (okee oke nog steeds hersendodend en helemaal niks vergeleken bij al die lieve kindersnoetjes de hele dag) maar we kregen veel vrijheid en reed soms dagen een beetje op de quad rond met chill muziekje in zodat ik aan m'n worktan kon werken. Want tsja de Australische winter in het noorden (is nu echt een feit) is beter als de Nederlandse zomer. Elke dag buiten werken doet ook wonderen voor je tan natuurlijk maar onder de douche heb ik nog steeds me shirtje, korte broek en sokken aan.
Het werk bestond voornamelijk nog uit takken uit de net gesnoeide bomen halen, alles uit te harken en zelf kleine takken snoeien.
Toen ik het nieuws woensdagochtend te horen kreeg ben ik toch eigenwijs naar me werk gegaan omdat ik dacht dat dat misschien beter voor de afleiding was, maar mijn super lieve baas stuurde me na een half uur naar zijn huis zodat ik even tot rust kon komen met een kop thee en zijn vrouw, die me daarna lekker naar huis gebracht heeft. Super lieve mensen toen ik ook nog de volgende dag uitvond dat ze me gewoon betaald hebben voor die dag. Ik heb ze vrijdag heel erg hartelijk bedankt voor alles met een kaart en een fles wijn, en dat was erg gezellig nog het laatste uurtje gezellig bieren na werk.

Ik vind het heel erg spannend om naar Nederland te gaan, omdat het helemaal voor de verkeerde redenen is en al helemaal omdat ik niet verwacht had voorlopig terug te gaan. We zullen zien hoe het allemaal verloopt, ik weet wel dat ik dinsdagavond weer in het vliegtuig terug zit.
Australië je mag het gerust weten, ik ben smoorverliefd op jou, je mooie natuur, jou gewoontes, je relaxte sfeer en je super lieve mensen ❤️

Love you all veel liefs Simone